Nu ik een maandje verlof heb (januari) moet ik mijn blog goed verzorgen! Hier dus wat nieuws vanuit het Uiterste Noorden van Kameroen, Maroua!
In tegenstelling tot jullie in België zitten we hier volop in het droog seizoen: onze huid staat droog, de temperaturen liggen niet zo hoog (tussen 15 en 20°C), ’s nachts slapen we met een pull aan, we hebben veel dorst (de vochtigheidsgraad ligt laag en zorgt voor droge kelen) en de harmattan wind (heel dun woestijnzand dat van de Sahara woestijn komt overgewaaid) zorgt voor kleine interne neuswondjes. Al bij al een niet zo slechte periode voor ons, vooral omwille van de matige temperaturen. In april zal de thermometer niet zo mild voor ons zijn…
In het begin van deze week kregen we heel slecht nieuws via de telefoon: Gerda, de meter van George, is plots overleden. Samen met haar echtgenoot Jean-Pierre kwam ze ons tot tweemaal toe bezoeken, in Mokolo (2004) en Kumbo (2008). We denken dankbaar terug aan de gemeende vriendschap van Gerda voor ons gezin. Hiermee betuigen we ons gemeend medeleven aan Jean-Pierre bij het verlies van zijn lieve echtgenote.
Jean-Pierre en Gerda met op de voorgrond Stef en op de achtergrond de waterval van Kikoo (2008)
Djoumai is volop in de bouw! Ik wist dat de Maenhoutjes sinds generaties van het bouwvirus bezeten waren maar ik wist niet dat het ook besmettelijk was in koppels! Met haar eigen spaarcentjes is ze een huis aan het bouwen in Bourha, haar geboorteplaats. Ze volgt er het werk van dag tot dag en ik mag haar regelmatig eens bezoeken met mijn nodige commentaren op de bouwperikelen, dat kunnen jullie zich wel inbeelden. Ik vind het toch wel een gedurfd initiatief van Djoumai en hoop dat haar spaarcentjes genoeg zullen zijn om het huis af te werken!
Huis in aanbouw in Djoumai's geboorteplaats Bourha
George en Stef gaan sinds vorige dinsdag terug naar school. George, onze jongste en in de eerste kleuterklas, zag het blijkbaar niet zo goed zitten en er kwamen traantjes van pas… Ze blijven het onderwijs volgen in de Engelse taal.
Ikzelf woon tussen Maroua (onze vaste stek) en Bourha (waar Djoumai en de kinderen zijn). Dat brengt heel wat herinneringen voor mij met zich mee (ik werkte 8 jaren in Bourha), bezoekjes van bevriende gezinnen en dorpen, informatie over de plaatselijke landbouwrealiteiten, confrontaties met bepaalde door mij begonnen projecten die niet meer werken, confrontaties met armoede,… Om eerlijk te zijn, Bourha is er niet op vooruit gegaan de laatste jaren (en niet alleen Bourha hoor, het is de algemene situatie in Kameroen), er is zelfs een lichte terugval. Soms voel ik dat ik iets moet doenn in Bourha, dat mijn opdracht hier nog niet beëindigd is… Op dat moment is het goed enkele dagen terug te gaan naar Maroua om het allemaal te laten bezinken… Ik heb blijkbaar mijn hart verloren in Bourha en misschien moet ik het op een dag toch maar nog eens in Bourha gaan zoeken…
In Maroua probeer ik mijn werk dat volgende maand start zo goed mogelijk voor te bereiden: contacten leggen, verslagen lezen en herlezen, verslagen maken van het laatste bezoek van de projectverantwoordelijke van DISOP (mijn nieuwe werkgever) in december 2010,… Ik probeer ook wat kleine dingen aan te passen/te veranderen/te verbeteren in ons huis in Maroua samen met Saidou onze klusjesman.
Ik blijf ook de Belgische politiek volgen vanuit Maroua. Via de paraboolantenne kan ik BVN volgen, de Vlaams Nederlandse wereldzender, volledig in de Nederlandse taal. Leuk om het Belgische nieuws vanuit Kameroen te mogen volgen! Maar om heel eerlijk te zijn, ik begrijp er toch wel niet alles van!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten