Op zondagmorgen 24 oktober 2010, op 48 jarige leeftijd, verliet Tatah Sebastian Sahfe onverwacht deze wereld. Ik verlies met Sebastian één van mijn beste vrienden hier in Kameroen. Samen waren we plattelandsontwikkelingswerkers, elk op zijn manier, maar we begrepen elkaar. Mensen hadden het soms moeilijk met de houding van Sebastian; hij lachte mij altijd toe dat ik de enige was die hem begreep…
Bij het zien van de honderden mensen die hem een laatste groet brachten stelde ik mij de vraag waarom mensen hem niet erkenden toen hij nog leefde… nu is het te laat…
Getroffen door zijn bijzondere manier van werken schreef ik in april 2008 onderstaand artikel over Sebastian. Ik nodig jullie uit het te lezen, ter gedachtenis van een groot man die mij blijvend inspireert!
Gezocht in Kameroen: 500 Sebastians
Zoals enkele lezers van mijn pennenvruchten wel weten werk ik als ‘Rural Development worker’, ‘plattelandsontwikkelingwerker’ voor Broederlijk Delen in een lokale NGO in het noordwesten van Kameroen, een land in de oksel van Afrika. We vormen jonge mensen in nieuwe, aan de lokale omstandigheden aangepaste landbouwtechnieken.
Toen ik twee jaren geleden voor de eerste keer naar ons trainingscentrum in Mbiame trok kwam ik met toch wel enige verrassing tot de vaststelling dat ik niet de enige plattelandsontwikkelingswerker was. In het centrum van dit stadje ontdekte ik een huis met als opschrift op de deur ‘P.D.A.’ (Private Development Agency), Tatah Sebastian, Rural Development worker. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet de baas en vroeg al vlug naar de persoon van Sebastian. Een dagje later mocht ik hem ontmoeten in ons trainingscentrum. Sebastian was een vriend van ons project en bracht ons regelmatig een bezoekje.
Behoedzaam maar zeker mocht ik deze merkwaardige persoonlijkheid ontdekken en nu zijn we vrienden. Er kan geen week voorbijgaan of we moeten elkaar eens gehoord of gezien hebben. Twintig jaren geleden werkte Sebastian als journalist voor Radio Bamenda, de officiële radiozender van de noordwest regio.
Sebastian is nu een man die plattelandsontwikkeling als ideaal heeft. Hij staat ’s morgens op rond drie uur, maakt zich klaar en trekt te voet tot 25 km per dag. Hij bezoekt ver afgelegen dorpsgemeenschappen om er de inwoners te ontmoeten en hun capaciteiten op te bouwen opdat ze zelf hun lokale gemeenschap kunnen vooruit helpen, vooral met betrekking tot watertoevoerprojecten en onderwijs. Vindt hij geen luisterbereidheid dan trekt hij ongestoord verder maar hij keert er na een weekje terug. Op dit moment heeft hij 27 scholen en 4 watertoevoerprojecten op zijn initiatief staan. We zijn samen aan het werken aan het vijfde watertoevoerproject in de streek van Mbiame.
Hoe hij het allemaal voor elkaar krijgt mag Joost weten. Maar met veel doorzettingsvermogen, samen met de lokale gemeenschap en zijn officiële en traditionele autoriteiten, met veel eerbied voor de lokale tradities en gewoontes slaagt hij in zijn ideaal. Een salaris heeft hij niet. Soms brengt hij dagen door met weinig eten. Hij leeft van wat de lokale gemeenschap hem hier en daar geven.
Om eerlijk te zijn, ik voel mij heel klein wanneer ik met Sebastian rondtrek. Sebastian doet grootse dingen met weinig middelen, ik doe kleine dingen met grootse middelen. Soms denk ik dat mocht Kameroen 500 Sebastians hebben dan was ontwikkelingssamenwerking in Kameroen niet meer nodig. Maar blijkbaar worden idealisten hier ook een zeldzaamheid…
Hieronder vinden jullie een foto van Sebastian, nadenkend op een watertank, nabij een waterbron.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten